US-schuldenbeheer: Activisme of slimme marktaanpassing?

De discussie over de schuldenpolitiek van de Amerikaanse regering neemt in scherpte toe. Reeds in juni uitten Republikeinse senatoren tegenover minister van Financiën Janet Yellen zorgen dat de focus op kortetermijnschulden zoals schatkistpapier (T-Bills) de economie een "suikerstoot" zou kunnen geven. Experts bij JPMorgan, Barclays en Apollo vrezen een herhaling van de repo-crisis van 2019, veroorzaakt door de sterke afhankelijkheid van T-Bills voor de financiering van het tekort. Nu hebben ook Stephen Miran, voormalig financieel ambtenaar onder Trump, en de econoom Nouriel Roubini zich in een nieuw document uitgelaten. Zij stellen dat de sterke neiging van de Amerikaanse regering naar kortetermijnschulden neerkomt op een "verborgen kwantitatieve versoepeling" en de capaciteiten van de Federal Reserve belemmert om de inflatie te bestrijden. Miran en Roubini hebben de term "activistische schatkistpapier" (ATI) bedacht om de dynamische beheersing van de financiële condities door het ministerie van Financiën te beschrijven, die essentiële functies van de Federal Reserve overneemt. Deze methode bleek het afgelopen jaar een belangrijke marktfactor en zou de komende jaren een aanzienlijke rol kunnen spelen. De uitbreiding van het begrotingstekort, die onder president Trump begon en verder toenam door maatregelen ter bestrijding van de COVID-19-pandemie en hulp aan Oekraïne en Israël, heeft het ministerie van Financiën ertoe gedwongen meer op kortetermijnschulden te vertrouwen. Een rapport van het Congressional Budget Office (CBO) verwacht een tekort van 1,9 biljoen USD dit jaar, wat kan leiden tot verdere schuldemissies in de nabije toekomst. Ajay Rajadhyaksha, hoofd onderzoek bij Barclays, vat het treffend samen: "We geven geld uit als een matroos aan wal." De hoge vraag naar veilige en liquide T-Bills heeft er echter tot nu toe voor gezorgd dat de markten deze uitbreiding goed hebben kunnen verwerken. In augustus vorig jaar kondigde de Amerikaanse regering aan de veilingen van langlopende obligaties aanzienlijk te vergroten, wat leidde tot stijgende rendementen. In plaats daarvan werd later meer op kortlopende obligaties ingezet, wat een succesvolle zet bleek te zijn. De toename van het aandeel T-Bills in de totale schuld tot ongeveer 22 procent zorgt echter voor debat. Het Treasury Borrowing Advisory Committee (TBAC) heeft tot nu toe een bandbreedte van 15-20 procent aanbevolen. Volgens Miran en Roubini kan deze "activistische" schuldenpolitiek het inflatieprogramma van de Federal Reserve belemmeren, omdat deze de 10-jarige Treasury Yield met 0,25 procentpunt verlaagt, wat gelijk staat aan een renteverlaging van een vol procentpunt. Het blijft nu afwachten welke verdere strategie het ministerie van Financiën zal volgen in de volgende aankondiging van het driemaandelijkse schuldenbeleid. Experts verwachten dat de hoge vraag naar T-Bills aanhoudt en dat er geen directe spanningen op de financiële markten zullen ontstaan. Over het algemeen blijkt dat de Amerikaanse schuldenpolitiek bij strategische aanpassing aan marktcapaciteiten succesvol kan zijn. Langetermijnperspectieven en gedetailleerde discussies met het TBAC en marktdeelnemers blijven echter essentieel om fiscale stabiliteit te waarborgen.