Επτά χρόνια μετά τον θριαμβευτικό θρίαμβό του επί της Μαρίν Λεπέν και του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, ο Εμανουέλ Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Ο πρόεδρος του 2017 που ανέλαβε τα καθήκοντά του με μεγάλες προσδοκίες, γιορταζόμενος ως "σωτήρας" της Γαλλίας από τον δεξιό κίνδυνο, αντιμετωπίζει τώρα την επανακάμψασα Λεπέν και το μετονομασμένο κόμμα της, το Εθνικό Συναγερμό. Η αισιοδοξία που συνόδευε την άνοδο του Μακρόν έχει από καιρό εξαφανιστεί.
Η φιλόδοξη προσπάθεια του Μακρόν να αναζωογονήσει την οικονομία της Γαλλίας και να ενισχύσει την διεθνή της θέση, συνάντησε αυξανόμενη αντίσταση. Ο Πρόεδρος και η ομάδα του, συχνά αποκαλούμενοι "Μορμόνοι", προσπάθησαν να καθιερώσουν μια πολιτική πέρα από την παραδοσιακή διαίρεση αριστεράς-δεξιάς. Ωστόσο, παρά τις πρώτες επιτυχίες, όπως η μείωση της ανεργίας και η προσέλκυση διεθνών επενδύσεων, αυξήθηκε η υποστήριξη προς ακραία κόμματα όπως το RN και η αριστερή La France Insoumise (LFI).
Οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που επιδιώκει ο Μακρόν, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης του εργατικού δικαίου και της κατάργησης του φόρου περιουσίας, συνάντησαν σφοδρή αντίδραση. Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων και η πανδημία Covid-19 οδήγησαν σε κοινωνικές αναταραχές και ένα αίσθημα παρακμής. Επίσης, η δολοφονία του δασκάλου Σαμουέλ Πατύ από έναν ριζοσπαστικό ισλαμιστή επιδείνωσε την πορεία του Μακρόν στην πολιτική ασφαλείας.
Η πρόσφατη διάλυση της Βουλής και η ανακοίνωση νέων εκλογών εξέπληξαν πολλούς και παρουσιάστηκαν ως προσπάθεια αποσαφήνισης και επαναπροσανατολισμού. Ακόμη και οι υποστηρικτές του Μακρόν αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πιθανή ισοπαλία, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μπλοκαρισμένη κυβέρνηση ή ακόμα και σε θεσμική κρίση.
Ο άλλοτε λαμπερός Macron εξαφανίζεται όλο και περισσότερο από τα προεκλογικά υλικά, και οι πολιτικές του συμμαχίες κλονίζονται. Κριτικοί όπως ο Serge July και ο Raphael Glucksmann κηρύσσουν το τέλος του "Μακρονισμού". Μια πιθανή συμμετοχή του RN στην κυβέρνηση θα ανάγκαζε τον Macron σε μια άβολη κατανομή εξουσίας, περιορίζοντας σοβαρά την πολιτική του ικανότητα δράσης.
Ορισμένοι υπερασπιστές του Μακρόν τονίζουν παρόλα αυτά τις επιτυχίες του στην πολιτική της ΕΕ και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, οι συνεχείς κρίσεις και ο τρόπος διακυβέρνησής του, που συχνά κρίνεται ως "υπερ-προεδρικός", έχουν αφήσει βαθιά σημάδια.
Οι επερχόμενες εκλογές θα αποφασίσουν εάν ο Μακρόν μπορεί να συνεχίσει το όραμά του ή αν η Γαλλία θα βιώσει μια δραστική πολιτική αλλαγή.
